Два сочинения- первое на русском, второе на белорусском.
1) Сочинение «Земля – наш зеленый дом»
Мы живем на планете Земля, и не случайно ее главные богатства созвучны с названием. Земля – наш дом, земля – наша кормилица. Родная земля, Родина – место, где человек родился, которое навсегда останется дорогим для него. И люди обязаны заботиться о сохранении природы на нашей планете, потому что это из-за нас происходят негативные изменения в окружающей среде.
Когда-то наши предки только выращивали растения, разводили домашних животных, а сейчас строятся огромные заводы, по дорогам ездят тысячи автомобилей, вырубаются леса. Конечно, развитие нашей цивилизации не стоит на месте, и я думаю, это хорошо. Нужно только помнить, что расходовать ресурсы Земли необходимо разумно, осторожно и заботиться о чистоте окружающей среде.
Земля не прощает человеку, если он жестоко уничтожает ее богатства. Все в природе взаимосвязано. Если осушить русло реки, погибнет рыба, а в итоге сам человек не сможет ею питаться. Если не давать отдыхать почве, она не будет давать хорошего урожая. Если продолжать загрязнять воздух и воду, как мы сможем выжить и быть здоровыми в таких плохих экологических условиях?
Даже древние люди, которые не владели научными знаниями, с почтением относились ко всем сокровищам Земли. Сегодня в век прогресса и технологий мы знаем, как защитить природу, должны и можем это сделать. Я бы хотел, чтобы все известные секреты природы люди направляли не на разрушение, а на сохранение нашего общего дома.
Пераклад на беларускую мову
Мы жывем на планеце Зямля, і не выпадкова яе галоўныя багацці сугучныя з назвай. Зямля - наш дом, зямля - наша карміцелька. Родная зямля, радзіма - месца, дзе чалавек нарадзіўся, якое назаўжды застанецца дарагім для яго. І людзі абавязаны клапаціцца аб захаванні прыроды на нашай планеце, таму што гэта з-за нас адбываюцца негатыўныя змены ў навакольным асяроддзі.
Калісьці нашы продкі толькі вырошчвалі расліны, разводзілі хатніх жывёл, а цяпер будуюцца велізарныя заводы, па дарогах ездзяць тысячы аўтамабіляў, высякаюцца лясы. Вядома, развіццё нашай цывілізацыі не стаіць на месцы, і я думаю, гэта добра. Трэба толькі памятаць, што расходаваць рэсурсы Зямлі неабходна разумна, асцярожна і клапаціцца аб чысціні навакольнага асяроддзі.
Зямля не даруе чалавеку, калі ён жорстка знішчае яе багацця. Усё ў прыродзе ўзаемазвязана. Калі асушыць рэчышча ракі, загіне рыба, а ў выніку сам чалавек не зможа ёю харчавацца. Калі не даваць адпачываць глебе, яна не будзе даваць добрага ўраджаю. Калі працягваць забруджваць паветра і ваду, як мы зможам выжыць і быць здаровымі ў такіх дрэнных экалагічных умовах?
Нават старажытныя людзі, якія не валодалі навуковымі ведамі, з павагай ставіліся да ўсіх скарбаў Зямлі. Сёння ў стагоддзе прагрэсу і тэхналогій мы ведаем, як абараніць прыроду, павінны і можам гэта зрабіць. Я б хацеў, каб усе вядомыя сакрэты прыроды людзі накіроўвалі не на разбурэнне, а на захаванне нашага агульнага дома.
2) Пачаць сваю работу хочацца з радкоў твора Змітрака Бядулі «Зямля», у якіх пісьменнік гаворыць: «Зямля! Маці наша!.. Усе мы дзеці твае: і расліна, і жывёла, і чалавек».
Сапраўды, Зямля — наш агульны зялёны дом. I трэба, каб усім у гэтым доме было ўтульна. Каб падтрымліваць парадак у нашым доме, мы прыкладаем намаганні: мыем посуд, прыбіраем у пакоі, выносім смецце. Зямля таксама патрабуе нашага клопату. Але, на жаль, усё часцей людзі адносяцца да прыроды па-спажывецку. Яны карыстаюцца яе багаццем, пры гэтым, як у творы А. Жука «Стары бабёр», не пакідаюць пасля сябе «ні прысадаў, ні травы, ні самое ракі». Людзі не разумеюць, што пазбаўляюць жылля звяроў. Або ў творы І.Пташнікава «Алені». Герой твора Язэп без шкадавання забівае аленя.
Калі мы жывём у агульным доме, то трэба падтрымліваць добрасуседскія адносіны з усімі іншымі жыхарамі.
Чалавек павінен быць гаспадаром і клапаціцца пра «братоў нашых меншых».
Тое ж самае і з раслінамі. У вершы П. Панчанкі «Сармацкае кадзіла» паэта хвалюе тое, што Мы «ад зялёнай адракаемся радні».
Знікаюць расліны, а тыя, што засталіся, амаль усе ў Чырвонай кнізе.
Паветра, вада, зямля — усё забруджваецца. А гэта ўжо пагроза чалавеку.
Мы павінны абараніць прыроду ад бяздушша і спажывецкіх адносін. Неабходна адказна ставіцца да ўсяго навакольнага, зрабіць кожны куточак зямлі прыгажэйшым. I тады не толькі мы, але і будучыя пакаленні змогуць пачуць бусліны клёкат і спеў жаўрука, пабываць на квітнеючым лузе і пясчаным беразе, пачуць шум бору і шапаценне калосся на ніве.
Тады зямля будзе сапраўдным зялёным домам.
1) Сочинение «Земля – наш зеленый дом»
Мы живем на планете Земля, и не случайно ее главные богатства созвучны с названием. Земля – наш дом, земля – наша кормилица. Родная земля, Родина – место, где человек родился, которое навсегда останется дорогим для него. И люди обязаны заботиться о сохранении природы на нашей планете, потому что это из-за нас происходят негативные изменения в окружающей среде.
Когда-то наши предки только выращивали растения, разводили домашних животных, а сейчас строятся огромные заводы, по дорогам ездят тысячи автомобилей, вырубаются леса. Конечно, развитие нашей цивилизации не стоит на месте, и я думаю, это хорошо. Нужно только помнить, что расходовать ресурсы Земли необходимо разумно, осторожно и заботиться о чистоте окружающей среде.
Земля не прощает человеку, если он жестоко уничтожает ее богатства. Все в природе взаимосвязано. Если осушить русло реки, погибнет рыба, а в итоге сам человек не сможет ею питаться. Если не давать отдыхать почве, она не будет давать хорошего урожая. Если продолжать загрязнять воздух и воду, как мы сможем выжить и быть здоровыми в таких плохих экологических условиях?
Даже древние люди, которые не владели научными знаниями, с почтением относились ко всем сокровищам Земли. Сегодня в век прогресса и технологий мы знаем, как защитить природу, должны и можем это сделать. Я бы хотел, чтобы все известные секреты природы люди направляли не на разрушение, а на сохранение нашего общего дома.
Пераклад на беларускую мову
Мы жывем на планеце Зямля, і не выпадкова яе галоўныя багацці сугучныя з назвай. Зямля - наш дом, зямля - наша карміцелька. Родная зямля, радзіма - месца, дзе чалавек нарадзіўся, якое назаўжды застанецца дарагім для яго. І людзі абавязаны клапаціцца аб захаванні прыроды на нашай планеце, таму што гэта з-за нас адбываюцца негатыўныя змены ў навакольным асяроддзі.
Калісьці нашы продкі толькі вырошчвалі расліны, разводзілі хатніх жывёл, а цяпер будуюцца велізарныя заводы, па дарогах ездзяць тысячы аўтамабіляў, высякаюцца лясы. Вядома, развіццё нашай цывілізацыі не стаіць на месцы, і я думаю, гэта добра. Трэба толькі памятаць, што расходаваць рэсурсы Зямлі неабходна разумна, асцярожна і клапаціцца аб чысціні навакольнага асяроддзі.
Зямля не даруе чалавеку, калі ён жорстка знішчае яе багацця. Усё ў прыродзе ўзаемазвязана. Калі асушыць рэчышча ракі, загіне рыба, а ў выніку сам чалавек не зможа ёю харчавацца. Калі не даваць адпачываць глебе, яна не будзе даваць добрага ўраджаю. Калі працягваць забруджваць паветра і ваду, як мы зможам выжыць і быць здаровымі ў такіх дрэнных экалагічных умовах?
Нават старажытныя людзі, якія не валодалі навуковымі ведамі, з павагай ставіліся да ўсіх скарбаў Зямлі. Сёння ў стагоддзе прагрэсу і тэхналогій мы ведаем, як абараніць прыроду, павінны і можам гэта зрабіць. Я б хацеў, каб усе вядомыя сакрэты прыроды людзі накіроўвалі не на разбурэнне, а на захаванне нашага агульнага дома.
2) Пачаць сваю работу хочацца з радкоў твора Змітрака Бядулі «Зямля», у якіх пісьменнік гаворыць: «Зямля! Маці наша!.. Усе мы дзеці твае: і расліна, і жывёла, і чалавек».
Сапраўды, Зямля — наш агульны зялёны дом. I трэба, каб усім у гэтым доме было ўтульна. Каб падтрымліваць парадак у нашым доме, мы прыкладаем намаганні: мыем посуд, прыбіраем у пакоі, выносім смецце. Зямля таксама патрабуе нашага клопату. Але, на жаль, усё часцей людзі адносяцца да прыроды па-спажывецку. Яны карыстаюцца яе багаццем, пры гэтым, як у творы А. Жука «Стары бабёр», не пакідаюць пасля сябе «ні прысадаў, ні травы, ні самое ракі». Людзі не разумеюць, што пазбаўляюць жылля звяроў. Або ў творы І.Пташнікава «Алені». Герой твора Язэп без шкадавання забівае аленя.
Калі мы жывём у агульным доме, то трэба падтрымліваць добрасуседскія адносіны з усімі іншымі жыхарамі.
Чалавек павінен быць гаспадаром і клапаціцца пра «братоў нашых меншых».
Тое ж самае і з раслінамі. У вершы П. Панчанкі «Сармацкае кадзіла» паэта хвалюе тое, што Мы «ад зялёнай адракаемся радні».
Знікаюць расліны, а тыя, што засталіся, амаль усе ў Чырвонай кнізе.
Паветра, вада, зямля — усё забруджваецца. А гэта ўжо пагроза чалавеку.
Мы павінны абараніць прыроду ад бяздушша і спажывецкіх адносін. Неабходна адказна ставіцца да ўсяго навакольнага, зрабіць кожны куточак зямлі прыгажэйшым. I тады не толькі мы, але і будучыя пакаленні змогуць пачуць бусліны клёкат і спеў жаўрука, пабываць на квітнеючым лузе і пясчаным беразе, пачуць шум бору і шапаценне калосся на ніве.
Тады зямля будзе сапраўдным зялёным домам.
Комментариев нет:
Отправить комментарий