Па-над белым пухам вішняў

Па-над белым пухам вішняў

Па-над белым пухам вішняў, быццам сіні аганёк,
Б'ецца, ўецца шпаркі, лёгкі сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветра ў струнах сонца залатых, -
Ён дрыжачымі крыламі звоніць ледзьве чутна ў іх.

І ліецца хваляй песня, - ціхі, ясны гімн вясне.
Ці не сэрца напявае, навявае яго мне?
Ці не вецер гэта звонкі ў тонкіх елках шапаціць?
Або мо сухі, высокі ля ракі чарот шуміць?

Не паняць таго ніколі, не разведаць, не спазнаць:
Не даюць мне думаць зыкі, што ляцяць, дрыжаць, звіняць.
Песня рвецца і ліецца на раздольны, вольны свет.
Але хто яго пачуе? можа, толькі сам паэт.


Па-над белым пухам вішняў,
Быццам сіні аганёк,
Б’ецца, ўецца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.

Навакол усё паветра
Ў струнах сонца залатых, –
Ён дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў іх.

І ліецца хваляй песьня, –
Ціхі, ясны гімн вясьне.
Ці ня сэрца напявае,
Навявае яго мне?

Ці ня вецер гэта звонкі
Ў тонкіх зёлках шапаціць?
Або мо сухі, высокі
Ля ракі чарот шуміць?

Не паняць таго ніколі,
Не разьведаць, не спазнаць:
Не даюць мне думаць зыкі,
Што ляцяць, дрыжаць, зьвіняць.

Песьня рвецца і ліецца
На раздольны, вольны сьвет.
Але хто яе пачуе?
Можа, толькі сам паэт.

По- над белым пухом вишен,
Точно синий огонёк,
Бьётся, вьётся ловкий, лёгкий
Синекрылый мотылёк.

Воздух, небо,- всё вокруг
В струнах солнца золотых,-
Он дрожащими крылами
Ударяет тихо в них.

И волною льётся песня -
Тихий, ясный гимн весне.
То ли сердце напевает,
Навевает его  мне?

То ли ветер этот звонкий
В травах летних шелестит,
Иль камыш, сухой, высокий
Возле реченьки шумит.

Никогда мне не понять,
Не разведать, не узнать,-
Не дают мне думать звуки,
Что дрожат, летят, звенят.

Песня льётся, песня рвётся
На раздольный вольный свет.
Только кто её услышит?-
Может, только сам Поэт?