Вобраз глечыка журавлиный крык

Вобраз глечыка журавлиный крык
Глечык — нясмелы і маўклівы хлопец, зважлівы да старэйшых. Ён ніколі не адкрываў сваіх пакутаў, усё слухаў другіх, думаючы, што яго гора — не гора. Праўда, ад таго не было лягчэй, і ўсё чарнела ўнутры ад непазбыўнага болю мінулага. Ён не хацеў дараваць сваёй маці. Пасля таго, як бацьку забіла токам, яна на нейкае свята запрасіла да іх у госці аднаго чалавека. Глечыку гэта не спадабалася. Праз нейкі час маці выйшла замуж. Але пачалася вайна, і маці з Настачкай зноў засталіся адны. Хлопец разумеў, што трэба ратаваць сям’ю ад той навалы, якая няспынна кацілася на ўсход, але былая крыўда не давала яшчэ забыцца на яе.

Глечык – малады баец, яшчэ зусім наіўны, нясмелы хлопец. Апынуўшыся ў атрадзе абароны, ён саромеецца і адчувае сябе няемка, вінавата.

Глечыка непакоіць унутраная рана, хоць ён нікому пра яе не распавядае. Ён пакутуе ў адзіноце, слухае іншых, але сам пра сваё гора не гаворыць. Ён пакрыўджаны на сваю маці, якая, на ягоную думку, здрадзіла пакойнаму бацьку. Пасля таго, як яго забіла токам, яна сабралася ізноў выйсці замуж і нават запрасіла мужчыну на свята. Але потым пачалася вайна, і маці зноў засталася адна з маленькай дачкой. Глечык зразумеў, што ў час вайны яму патрэбна ратаваць сям’ю, але колішняя крыўда ўсё ж не праходзіла.

Глечык у аповесці загінуў апошнім з групы. У чаканні сваёй смерці ён раптам чуе крык журавоў у небе, які кранае яго за душу. Малады хлопец успамінае лепшае, што было ў яго жыцці. Яму цяжка ўсвядоміць, што ўсё скончылася, і болей яму не давядзецца ўбачыць ні маці, ні сястрычку. Наўздагон за чарадой ляцеў падбіты, адсталы журавок з пранізлівым крыкам. Глечык пабачыў у ім сябе – вобраз кінутай ўсімі, пакінутай на смерць маладой істоты, якая прагне жыцця.

Тым не менш, не гледзячы на журботу і боль, Глечык мужна трымаецца да самага канца, паказаўшы сябе не толькі годным воінам, але і моцным чалавекам. 

Глечик - молодой боец, старательный, тихий, родом из Белоруссии. Ему пришлось уходить от наступавших немцев, но в первом же городе он пошёл в военкомат.

У него была хорошая и дружная семья, из простых рабочих. Отец погиб от удара током и мальчику очень рано пришлось заботится о матери, помогая семье. Но он не принял и не понял, когда его любимая мама, решила устроить свою личную жизнь. Глечик настолько обиделся, что никому ничего не сказав уехал в Витебск в школу ФЗО.

Как потом он жалел о своей детской обиде.
Настоящим горем для него стало, что так и не попросил прощения у мамы, которая осталась в оккупации.

Глечик, хоть и был робким, но хорошим солдатом. Никто не слышал его жалоб, он старательно переносил все тяготы военной службы. Этот не обстрелянный солдат оказался настоящим героем. Он не дал сбежать трусливому Овсееву, пристрелив того и уже в одиночку, страдая и понимая, что сейчас он погибнет, принял бой.


Глечик - молодой боец, старательный, тихий, родом из Белоруссии. Ему пришлось уходить от наступавших немцев, но в первом же городе он пошёл в военкомат.

У него была хорошая и дружная семья, из простых рабочих. Отец погиб от удара током и мальчику очень рано пришлось заботится о матери, помогая семье. Но он не принял и не понял, когда его любимая мама, решила устроить свою личную жизнь. Глечик настолько обиделся, что никому ничего не сказав уехал в Витебск в школу ФЗО.

Как потом он жалел о своей детской обиде.
Настоящим горем для него стало, что так и не попросил прощения у мамы, которая осталась в оккупации.

Глечик, хоть и был робким, но хорошим солдатом. Никто не слышал его жалоб, он старательно переносил все тяготы военной службы. Этот не обстрелянный солдат оказался настоящим героем. Он не дал сбежать трусливому Овсееву, пристрелив того и уже в одиночку, страдая и понимая, что сейчас он погибнет, принял бой.
Вобраз глечыка журавлиный крык
Глечык – малады баец, яшчэ зусім наіўны, нясмелы хлопец. Апынуўшыся ў атрадзе абароны, ён саромеецца і адчувае сябе няемка, вінавата.

Глечыка непакоіць унутраная рана, хоць ён нікому пра яе не распавядае. Ён пакутуе ў адзіноце, слухае іншых, але сам пра сваё гора не гаворыць. Ён пакрыўджаны на сваю маці, якая, на ягоную думку, здрадзіла пакойнаму бацьку. Пасля таго, як яго забіла токам, яна сабралася ізноў выйсці замуж і нават запрасіла мужчыну на свята. Але потым пачалася вайна, і маці зноў засталася адна з маленькай дачкой. Глечык зразумеў, што ў час вайны яму патрэбна ратаваць сям’ю, але колішняя крыўда ўсё ж не праходзіла.

Глечык у аповесці загінуў апошнім з групы. У чаканні сваёй смерці ён раптам чуе крык журавоў у небе, які кранае яго за душу. Малады хлопец успамінае лепшае, што было ў яго жыцці. Яму цяжка ўсвядоміць, што ўсё скончылася, і болей яму не давядзецца ўбачыць ні маці, ні сястрычку. Наўздагон за чарадой ляцеў падбіты, адсталы журавок з пранізлівым крыкам. Глечык пабачыў у ім сябе – вобраз кінутай ўсімі, пакінутай на смерць маладой істоты, якая прагне жыцця.

Тым не менш, не гледзячы на журботу і боль, Глечык мужна трымаецца да самага канца, паказаўшы сябе не толькі годным воінам, але і моцным чалавекам.

Глечык ўжо не баяўся. У яго свядомасці « паўстала абсалютная мізэрнасць ўсіх яго ранейшых, здавалася, такіх пякучы , крыўд » . «Што-та новае і мужнае » ўваходзіла ў душу перш нясмелага хлопца . Раптам ён пачуў « дзіўныя журботныя гукі », поўныя амаль чалавечага адчаю. Гэта ляцеў на поўдзень жураўліны клін, а за ім, адчайна спрабуючы нагнаць зграю , ляцеў самотны жураўлік і жаласна крычаў. Глечык зразумеў, што дагнаць зграю ён ужо не зможа. У душы Васілька « раслі і шырыліся » вобразы людзей, якіх ён калісьці ведаў . Ахоплены ўспамінамі, ён не адразу пачуў далёкі гул танкаў. Глечык схапіў адзіную сваю гранату і стаў чакаць, а ў яго душы, абхопленай прагай жыцця , усё біўся жураўліны крык.

  Адзін за адным гінуць героі. У акопе застаецца Глечык. Давайце паразважаем, чаму аўтар уводзіць у твор вобраз адлятаючых журавоў і звязвае яго менавіта з Глечыкам? ... Прыкладны адказ: Падбіты журавель дапамагае адчуць незвычайную трагедыйнасць падзеі , глыбей перажыць асабістую трагедыю Глечыка і ў той жа час зразумець веліч гэтага юнака, для якога лёсавызначальнымі былі такія “ўладарныя паняцці, як прысяга і абавязак перад Радзімай”, “гнеў таварышаў”, “загад камбата, які належала выканаць”. ... Вайна надзіва сляпая ў адносінах да людзей і далёка не па іхніх заслугах распараджаецца жыццямі. В.Быкаў. Словы пра памяць трэба пацвярджаць справай